pędzimy przez te chmury jak balerony

jak baleriny

jak gagariny

 

ich spasione ławice peszą nam przepony

śmiechy snują się jak nagie i głodne szwadrony

dementorów bo palimy piekłoskręty i nieboskłony

 

tamten mugol nad jeziorem puszcza ścierpłe drony

wyjmij różdżkę nie dam rady jestem nieco porobiony

 

pędzimy przez te chmury jak balerony

jak baleriny

jak dumbledory

tyle bieli, po której nie

można pisać, nie

można chodzić.

 

prześladuje mnie obraz

pełnego poświęceń macierzyństwa. śnią się brzuchy,

różowe dzieci, bawełniane śliniaki: wszystko

okrągłe.

 

do ciebie się modlę, pękata butelko

pełna rzecznej wody, pełna po brzegi.

zabierz ode mnie sny, daleko

 

 

kopiemy grób w wodzie

 

spoza rozchylonych bosakami powłok rzeki błysnęło

jasne czoło Celana, ciemne od wody ubranie

i rękawiczki – skórzane, zamiast dłoni.

 

przez tydzień szorstki język drapał ciało,

zęby nicowały włókna, coraz prostsze

stawały się naczynia zawiązane w supły.

 

za krótko na rozkład i odczyt. Celan – wciąż spójny.

szypułka dmuchawca jest sercem,

wokół którego słowo – puch

 

wisi na pazurach bosaków

Celan – pustka, Celan - bóg

 

_____

 

Filip Klega

Przyjaciele w Brnie

 

Wszyscy się razem
tak trochę
bawimy
I nawet jeżeli
nie całkiem kminimy
Jesteśmy taką ludzką próbką
Unii Europejskiej

Wzajemnie
to więcej niż same
korzyści ekonomiczne

 

_____